Ping Pong anyone?

Misschien een beetje mosterd na de maaltijd aangezien ik alweer een weekje thuis ben, maar ik wil toch mijn laatste weken Thailand nog even opschrijven

Het begon allemaal weer terug in Bangkok na een uitputtende reis door Burma. Nietsvermoedend liep ik door Rambuttri (na Kao San road het meest door toeristen bevolkte gebied in Bangkok), hoor ik ineens mijn naam. Is het Steve, mijn reisbuddy uit Burma. Volgens mijn berekeningen had hij al lang en breed in India moeten zitten, maar een grote, hele grote wond op zijn been had ervoor gezorgd dat hij langer in Burma moest blijven. Motorongeluk. De dag nadat wij afscheid genomen hadden in Mandalay, is hij met de motor gevallen en heeft hij dagen in zijn hotelkamer moeten doorbrengen. Steve had in Bangkok inmiddels vrienden gemaakt met Tom, vers ingevlogen vanuit Nederland en die twee hadden wel zin om de beroemde pingpong shows eens te gaan checken. En nee, dit is geen pingpong waar je een pingpongtafel en bijbehorende battjes voor nodig hebt. De Thaise dames hier doen heeeele andere dingen met pingpong ballen. Of met kaarsen. Of met scheermesjes, balonnen, dartpijlen, pennen, en waar ik zelf getuige van was: een trompet. (oma, ik leg het nog wel een keer uit). Eerst protesteerde ik nog voor de vorm ‘denegrerend voor vrouwen etc’, maar ik was eigenlijk toch wel heel nieuwsgierig. Een tuktuk bracht ons naar Patpong, het red light district van Bangkok. Bij iedere bar kreeg je voor de deur een keurig gelamineerd menu met alle spijzen erop: candle pussy, banana pussy, flower pussy, bottle pussy, pussy galore! Toen we twijfelden werd ons verteld: “you look 2 minutes. you no like, you go, you no pay” Dat klonk goed in mijn Nederlandse oren, dus wij naar binnen. Daar werden we in een hele schemerige bar getracteerd op erg onaantrekkelijke, zeer verveeld uitziende dames die op een trompet bliezen met hun beneden-lippen en werd de sfeer een beetje grimmig toen we geen 200 baht biertjes wilden kopen. Niet zo gezellig. Dus zijn we weer naar buiten gevlucht terwijl een klein Thais mannetje achter ons aanrende en schreeuwde dat we moesten betalen. (niet gedaan uiteraard). Uiteindelijk een wat beschaafdere bar binnengegaan waar de dames hun beneden-lippen in een keurig bikinibroekje gehesen hadden en ongeanimeerd aan het dansen waren op een podium. Wel weer hele dure biertjes, maar een ineteressante avond. Vooral toen een van de dames heel gezellig bij ons kwam zitten en Steve voor de grap ging onderhandelen over een prijs: alle dames waren namelijk voorzien van een nummer zodat je met je favoriet tegen betaling een romantisch onderonsje kon hebben. (en dan maar hopen dat het geen Ladyboy is) (ahoewel je dat wel had kunnen zien in de miniscule bikini’s)

in de tuk tuk

Na deze bewogen avond Bangkok, met de nachtbus naar het zuiden van Thailand vertrokken voor rust en zon. Over (nacht)bussen in Zuid-Thailand doen heel wat horrorverhalen de ronde: er zou ’s nachts bedwelmend gas de bus ingespoten worden waarna iedereen de volgende ochtend na een erg diepe slaap de bus verlaat met wat minder centjes op zak. Of je tas zou worden doorzocht in de bagage-ruimte onderin de bus. Dat laatste is sowieso waar, want ik heb meer dan eens mijn tas na een lange busreis uitgepakt en de inhoud in een andere volgorde aangetroffen.

Eerste stop in het zuiden: Koh Sok National Park. In de bus Engelsman Richard ontmoet en samen op zoek gegaan naar een slaapplaats. Richard was nog niet zo lang op reis en ook niet gewend aan mijn ‘basic-style’ (met andere woorden: zo goedkoop mogelijk) dus koos hij voor een luxe bungalow met echte stenen muren en een warme douche en ik voor een bamboehut met tuinslang. Scheelde toch de helft van de prijs! Samen met hem een trekking gedaan naar het meer van Koh Sok. Veel ‘trekken’ kwam er niet aan te pas, het was meer in een bootje zitten of kayakken. Hoogtepunt was een Indiana Jones achtige grot waarvan delen onderwater stonden zodat je met je zaklamp in je mond stukken moest zwemmen terwijl je je aan een touw vasthield. Dieptepunt was het bekijken van de ‘zonsondergang’ die begon met onheilspellende donkere wolken die boven ons bootje samenpakten en eindigde met een onweersbui zo heftig dat iedereen tot op de onderbroek doorweekt was. Toen ik in Bangkok mijn tas aan het pakken was voor het zuiden had ik even het plan om mijn regenjas achter te laten, ik ging tenslotte naar de zon, maar tegen beter weten in toch maar mee genomen. Nou gelukkig maar, want ik heb mijn regenjas nog nooit zoveel aangehad als in die laatste weken Thailand! Man, het was alsof alle regen die ik in die voorgaande 4 maanden gemist had, me nog even inhaalde voor ik naar Nederland zou gaan

de 'zonsondergang'

levert wel mooie foto's op

de drijvende hutjes waar we in sliepen

tanden poetsen bij het hutje

Na deze mooie, maar vochtige ervaring, de nog natte kleren ingepakt en naar Krabi vertrokken, want daar zou de zon toch echt schijnen! De busreis naar Krabi was al weinigbelovend. Terwijl we zaten te wachten op een aansluiting, barstte het weer weer los en zagen we dat ook Thaien poncho’s dragen:

In Railay beach/Hat Ton Sai bij Krabi de dampende kleren weer uitgepakt, iets aangetrokken dat niet zo heel erg rook alsof er micro-bioculturen in aan het groeien waren en de dagen daar doorgebracht met eten, wandelen, en zee-kayakken. De stranden en jungle waren tussen de onweersbuien door echt schitterend. Enorme lime-stone cliffs die uit de zee oprijzen. En ach het heeft wel wat gezelligs, van die stortbuien op je golfplatendakje. Helaas was Richards dak niet helemaal waterdicht en stroomde er permanent een rivier door zijn bungalow. Regen zorgt in ieder geval ook voor veel kikkers. Eerst dacht ik dat er een kudde koeien naast mn hutje stond, bleek het een groepje luidruchtige bullfrogs te zijn die een soort loeiend, burpend geluid maken. Een van die kikkers had zich comfortabel gemaakt in een vuilniszak die ik als regenjas gebruikt had en al 3 dagen in mijn hutje lag. Toen ik mijn tas aan het pakken was voor de volgende bestemming viel het arme uitgedroogde beest uit de (bij nader inzien toch niet zo comfortabele) vuilniszak halfdood op mijn voet. Ik schrok zo hard dat ik het dier bijna lanceerde. Denk dat de kikker meer geschrokken was dan ik.

zee kayakken

Op een boot vol teddyberen naar het eiland Ko Jam. Richard was er intussen achtergekomen dat lowbudget toch wel the way to go was, dus op Ko Jam ging ook hij voor de bamboehut. Deze had wel een hele speciale douche: de douchekop bestond uit een lege waterfles en dat maakte douchen (bij kaarslicht: geen electriciteit ’s avonds) een aparte ervaring. Verder was er op het eiland geen ruk te doen en dat was precies waar ik voor gekomen was. Beetje naar de zonsondergangen gekeken (hier ook gepaard met onweer, maar wel echt supermooi), gesnorkeld, gelezen, op een scooter rondgereden en de lokale cuisine geprobeerd. Maar nog steeds niet op het strand liggen bakken. Het snorkelen ging op z’n Thais: de maskers waren niet waterdicht en liepen steeds vol water, snorkels zaten niet aan de maskers vast en donderden in het hele diepe water waarna iemand ze moest opduiken en er waren niet genoeg zwemflippers. Maar verder was alles goed geregeld.

En dan moet je je voorstellen dat er in die donkere wolk rechts een onweersbui plaatsvindt. Supermooi.

plassen bij kaarslicht

lokale cuisine

Mijn laatste bestemming was het eiland Ko Phagnan, beroemd en berucht om z’n full-moon parties. Richard ingeruild voor twee Canadezen die ik ervan overtuigd had dat op Ko Phagnan de zon écht zou schijnen. Dat was ook waar. De eerste twee dagen. Daarna had de regen mij alweer gespot en kwam het al snel met bakken uit den hemel. Serieus, mensen die al langer op Ko Phagnan waren zeiden dat het droog was totdat ik kwam. Een vriend van me, John uit Leeds, mailde me dat hij een huis huurde op het strand aan de andere kant van het eiland en dat leek me wel wat. Kon ik me ook uit de voeten maken bij die Canadezen die niet heel erg blij waren. Ik wist dat John een yogacursus aan het doen was, maar dat ik terecht zou komen in een soort yoga sekte had ik niet helemaal verwacht. Ik had een dagje meegelopen (proefles was tenslotte gratis) en nog nooit zoveel mensen met dreadlocks en fladderende gewaden bijelkaar gezien. In bepaalde zaken geloof ik wel: energiestromen in en rond je lichaam en de helende werking van yoga, maar als ze het over parallelle universums gaan hebben, haak ik af. Sommige mensen namen het allemaal zo serieus dat je gesprekken had als deze: ‘ga je nog een toetje nemen? Ze hebben hier namelijk ijs’. ‘Nee, want mijn water-element is heel hoog en het heeft vandaag geregend dus het lijkt me niet verstandig om ijs te eten’. Nou dacht ik bij mezelf, ga jij het even zwaar krijgen met dit weer. De water-element jongen dacht dat ik veel vuur-element in me had. Hij baseerde dit op het feit dat ik van pittig eten hou en veel chilipoeder gebruik. Klonk een beetje als wijsheden uit de Libelle. Deze huis-, tuin- en keukengoeroe had ook mijn hand gelezen en gezegd dat ik erg creatief ben. Ja, nadat ik hem verteld had dat ik grafisch ontwerper ben. Er gingen geruchten dat de yogameesters een favoriete (vrouwelijke) leerling uitkozen en daar nog wat prive ‘yogalessen’ mee deden. En toen ik hoorde dat de swami (spiritueel leider) je kon inwijden in de Tantraseks door met hem naar bed te gaan (de swami was een soort Urbanus met bril) vond ik het helemaal een beetje dubieus. Goed, het was allemaal niet zo heel zwart-wit zoals ik het hier opschrijf, maar ik vind wel dat je kritisch moet blijven. Ik heb er wel wat aan gehad hoor, yoga is een goeie manier om mijn hele beperkte concentratie vermogen wat op te krikken. En weet je wat de beste manier is om je concentratie te oefenen volgens de Agama yoga meesters? Staren naar een pingpong bal. Multi purpose dingen die pingpong ballen..

uitzicht vanuit Johns huis

uitzicht 's avonds

daar is ie dan, dé strand foto. (het was dus ook echt wel zonnig hoor. Af en toe ;-)

Ben dus nu al weer een week thuis. Na 139 dagen, 4 landen, ruim 40 steden en 64 hotelkamers kan ik concluderen dat het echt een suuupermooie reis was volgepropt met avonturen, ontmoetingen, ervaringen en lekker eten, maar het is ook goed om weer in Utrecht de zijn! De afgelopen week heb ik genoten van het prachtige lenteweer, boterhammen met pindakaas en roseetjes op het terras. En naast het feit dat ik weer gewoon water uit de kraan kan drinken zijn de volgende dingen ook heel fijn:

ik mag wc papier weer gewoon in de wc gooien | er is überhaupt wc papier | bum-showers zijn verleden tijd (minidouche om je reet mee schoon te spuiten) | ook hurktoiletten zijn verleden tijd | de douche heeft warm water | ik kan weer witte handdoeken gebruiken zonder smoezelige vlekken achter te laten (had te maken met het koude water, daar sta je toch wat minder lang onder en je slaat bepaalde delen maar helemaal over) | geen kei-harde traditionele muziek of karaoke in de bus (moet je je voorstellen dat je in lijn 12 zit en de buschauffeur ineens Frans Bauer aanzet) | en voorlopig geen rijst meer!

Maar  het was een GEWELDIGE reis!

Circus Siem Reap

Het begon al goed. Na een bootreis van 9 uur, kwam ik met koppijn in Siem reap aan, DE grote klapper van Cambodja. De boot werd letterlijk overspoeld met tuktukmannetjes, als mieren zwermden ze de boot op en begonnen met z’n allen tegelijkertijd tegen je aan te lullen en/of aan je tas te trekken. Werd er niet blij van. Met een gezicht als een oorwurm uiteindelijk voor 2 dollar achterop een moto naar het centrum van Siem Reap vervoerd (met loodzware tas op mn rug). Na geconcludeerd te hebben dat ik mini Las Vegas Siem Reap niet echt trok ben ik om 6 uur s’ avonds gaan slapen om de volgende ochtend met frissere moed aan de dag te beginnen.

(eerst nog even wat plaatjes van de boottocht)

(veel blote kindjes)

Waarom schijnt Siem Reap de klapper te zijn? Omdat hier de tempels van Angkor liggen, het archeologische hoogstandje van Cambodja. Tientallen, of zelfs honderden tempels liggen hier in de buurt, in varierende staat van ontbinding. De hoofdattractie is Angkor Wat zelf, het grootste religieuze gebouw ter wereld. Ik plak hieronder zometeen wat foto’s. Ik weet het, foto’s van tempels zijn saai, maar omdat het toch een groot onderdeel van mn reis is laat ik ze toch zien (en het zijn er maar een stuk of tien, van de pak en beet honderd foto’s die ik gemaakt heb.. Dus ik spaar jullie haha)

(Mijn Cambodja Lonely Planet ligt inmiddels onderin mn tas, dus ik doe alle namen uit mn hoofd. Namen onder voorbehoud dus)

tuktuk met wegversperring

De eerste dag met een Frans meisje in een tuktuk rondgereden, de andere twee dagen de fiets gepakt (en het stof gehapt dat de vele touringcars vol Amerikanen/Japanners/Duitsers etcetc deden opwaaien)

Bantey Srei

Bantey Srei

Banety Samre

tourist in Bantey Samre

Angkor Wat (als je wilt weten hoe die er uitziet, moet je maar even googlen)

Monnik in Angkor (beetje scheef, moest em snel nemen)

Tha Prom (hier is Tomb Raider gefilmd)

nog meer Tha Prom

de hoofden van Bayon

Bantey Kdei

Het vage van die tempels is dat ze oorspronkelijk Hindoestisch waren, maar toen er besloten werd dat het Boedisme toch hipper was, zijn veel tempels doodleuk omgetoverd in boedistische bedevaardsoorden. Hindoeistische beelden zoals Vishnu, Shiva worden dan ook weggeconcureerd door talloze boeddabeelden.

Ik heb nog niet besloten of ik Siem Reap nou wel of geen waardige afsluiting van Cambodja vond. De tempels waren prachtig en indrukwekkend, maar Siem Reap zelf is zo’n circus. Dar is geen enkel spoortje Cambodja terug te vinden: 5-sterrenhotels, schreeuwerige neonborden, touringkarren, cafe’s als Molly Malone en opdringerige tuktuk mannetjes.

Inmiddels ben ik terug in Bangkok. Het plan was eigenlijk om over twee weken terug te komen naar Nederland, maar ik ben nog laaang niet uitgereisd. Dus heb ik in Bangkok een visum aangevraagd voor Myanmar (Burma) en daar vlieg ik morgen heen. Ik heb mijn vlucht naar Nederland (nouja, Duitsland) verzet naar 9 april, dus ik blijf 2 maanden extra weg. Na een maand Burma vlieg ik terug naar Bangkok en ga dan het zuiden van Thailand verkennen en eindelijk ultiem relaxen. Reizen is hardtsikke tof hoor, maar echt uitrusten doe je er niet van. Dus dat ga ik de laatste weken van mijn reis doen zodat ik helemaal uitgechilled terug kom.

Oja, ik heb tijdens het wachten op mijn visum nog wel een goeie daad gedaan. Ik ben terug gegaan naar Kanchanaburi (was ik 3 maaden geleden ook) om te informeren naar de hele zielige, depressieve olifant die daar aan een ketting vaststaat. Het arme dier is supergestressed en staat alleenmaar heen en weer te wiegen en aan haar kettingen te rammelen. Voor een paar baht kun je met het depressieve olifantje op de foto. En het is ongelooflijk, maar toeristen doen het nog ook…

 

Ik ben met de eigenaar gaan praten en heb eerst casual geinformeerd naar de naam, leeftijd en geslacht (Uwan, 60, meiske). Daarna heb ik gevraagd of ze bereid was om de olifant te verkopen (nouja, ‘praten’ is een groot woord, want ze sprak geen Engels, maar ik had iemand bereid gevonden om een briefje in het Thais voor me te schrijven). En wonder boven wonder noemde ze een bedrag van 500.000 baht (is denk ik iets van 15.000 dollar). Ik heb meteen haar telefoonnumer genoteerd en nu ga ik kijken of ik het Elephant Nature Park dat ik twee maanden geleden bezocht heb in Chang Mai, in contact kan brengen met haar. Ik email ook met een Spaans meisje dat geld aan het inzamelen is voor de olifanten, dus misschien kan ik met haar samenwerken. Ik hou jullie op de hoogte.

Ik weet trouwens niet hoe het met internet in Burma gesteld is, dus misschien hoor je een tijdje niks van me.

Grotten en een straaljager

(plaatjes zijn schaars deze keer. Internet is hier gruwelijk traag)

Hoe wordt je ’s ochtends het liefst gewekt? Ik kan veel dingen bedenken, maar wakkergedreund worden door Laos Karaoke muziek om 06.15 uur zit er niet bij. Ik dacht een rustieke ervaring te gaan meemaken toen ik een ‘homestay’ ging doen in het piepkleine afgelegen dorpje Ban Kong Lo.. (homestay is bij mensen thuis slapen en samen met ze eten enzo) Blijkbaar hebben ze daar een algemene village wakeupcall dmv heftige Karaokemuziek om zes uur ’s ochtends. Echt, het schalt door het hele dorp! De hele homestay was nogal een ervaring. Interessant, maar hoeft niet nog een keer. Het is nogal lastig als ik geen Laos spreek en de enige woorden Engels die zij spreken zijn ‘ok’ en ‘bye bye’. Zelfs naar de wc vragen was een avontuur. Maar hoort er allemaal bij natuurlijk. Ze waren wel heel erg geinteresseerd in mijn slippers, die wilden ze wel kopen. Dan komt de communicatie ineens wel van de grond. Verder bestond het nachtje logeren vooral uit tv kijken (in Thais), in mn eentje eten terwijl de hele familie om me heen zat en aanwijzingen gaf over hoe ik de verschillende gerechten moest combineren en proberen normaal met oma te blijven praten terwijl ze betel kauwde (vies rood spul, soort tabak geloof ik) en uitspuugde in een bakje. Terwijl ik zat te eten. Toppunt was wel toen ze me een klontje sticky rice gaf (ze eten hier alles met sticky rice, gebruiken ze als een soort lepel om andere dingen mee op te pakken) waar ze een pruim doorheen had zitten knijen in haar handje en net voordat ze het aan mij gaf nog even snel een haar uit vistte. Tja en het is onbeleefd om het te weigeren he..

De hele homestay hoorde bij het grote ‘Kong lo cave plan’, die grot die ik de had overgeslagen om op tijd in het zuiden te zijn. Nou en ik moest er wel wat voor over hebben hoor. De busreis vanuit het zuiden naar de dichtsbijzijnde grote plaats kostte 10,5 uur ipv de normale 6 tot 7 uur. Reden: heeeeeel vaak stoppen om mensen in en uit te laden of om bijvoorbeeld even hallo te gaan zeggen tegen een familielid aan de kant van de weg terwijl de hele bus toekijkt. Ja en toen we een babykoe hadden aangereden, liep dat wel hele grote vertraging op: Bus rijdt op de weg, bus remt heel hard (maar klaarblijkelijk te laat) , bus raakt iets, zwenkt heen en weer, valt bijna om, stopt, en rijdt achteruit. Twee mannetjes stappen uit de bus, lopen naar de kant van de weg, pakken het aangeredene op (babykoe dus), hijsen hem/haar op het dak, binden het vast en rijden verder. Bus was redelijk beschadigd, maar kon nog wel rijden. Het allerergste was dat de koe volgens mij niet dood was. En we reden nog uren met dat beest rond op het dak, echt zo zielig.

Maar goed, de grot die ik daarna gezien heb, was wel echt de moeite waard. Het is een grot van 7 km lang met een rivier erdoorheen en de grot is op sommige plaatsen wel 100 meter hoog en breed. Je gaat erin met een klein bootje met je zaklampje (wel met gids en die hebben ook zaklampen) en verkent de grot in het bootje. Af en toen moet je uitstappen omdat het water te laag is en de boot over een stel rotsen heegetild moet worden. Er zijn meerdere bootjes in de grot, dus je ziet in de verte allemaal kleine lampjes varen. Het had wel een groot ‘Lord of the rings’ gehalte. Voordat ik naar de grot ging had ik nog geprobeerd nieuwe batterijen voor mijn zaklamp te kopen, maar het gebied waar de grot is, is nog redelijk onontwikkeld op toerisme gebied waardoor eten bestellen in een restaurant, of dus batterijen kopen voor je zaklamp net even wat meer moeite kost: ik had in een winkeltje wc papier gekocht en vroeg toen of ze ook batteries hadden. Er werd moeilijk gekeken, dus ik haalde pen en papier tevoorschijn om een batterij te tekenen. Blijkbaar heeft 5 jaar kunstacedemie nog wel iets te wensen overgelaten, want ze kwam met maandverband aanzetten.. Toen ik een zaklamp tekende met batterijen erin keken ze al helemaal afkeurend en werd ik bijna de winkel uitgestuurd. Kreeg toch bijna het idee dat ze mijn impressie van een zaklamp voor een ander voorwerp hielden waar batterijen in moeten..

Na de grot nog een trekking gedaan in die buurt. Was leuk, niet superspectaculair, nog meer mooie grotten gezien, gezwommen in een grot met een meer (koud!) en een nieuw kaartspel geleerd. Was weer een snurker mee op de trekking. Je kan het soms al zien he, van die enorm grote dikke mannen, bijna altijd nurkers! Deze  keer was het enorme Duitse walrus. En serieus, hij snurkte zo ongelooflijk hard (nog nooit zoiets gehoord) dat ik midden in de nacht mijn bedje naar het balkon heb verhuisd. En toen bleken daar nog meer mensen te liggen die het gesnurk niet meer aan konden. Op een gegeven moment lag de helft van de mensen gewoon buiten te pitten omdat er in de slaapzaal een soort straaljager bezig was.

Mijn laatste grote avontuur in Laos was wel de motorrit op het Bolaven plateau. Het probleem in Laos is, is dat je op sommige plekken alleen met een motorfiets (nouja, veredelde brommer) kan komen. Eerst durfde ik niet, maar ik had van zoveel mensen gehoord dat het heel tof was, dat ik het toch wilde proberen. Dus samen met twee Franse meisjes (waarvan er eentje ook nog nooit op een brommer/motor gereden had) eerst oefenen op een binneplaats en toen de volgende dag een motorfiets gehuurd (ze noemen het hier een motorbike, maar het is dus een soort grote brommer. Wel met versnellingen en hij kan ongeveer 100 (al gaat de teller tot 140)) en vetrokken richting het Bolaven plateau. Het plateau wordt gebruikt om koffie op te verbouwen en vele watervallen (alweer). Het was echt superleuk, je voelt je echt stoer op zo’n ding (al doet het mandje voorop een beetje afbreuk aan de stoerheid) en heb ook op dirtroads (niet geasfalteerde wegen) gereden. Alles goedgegaan, had ook netjes een helm op en lange broek enzo.

Mijn aller- allerlaatste avond in laos (gisteren) doorgebracht op alweer de 4000 eilanden. En zit sinds vandaag in een nieuw land: Cambodja. In Krati welteverstaan. Het beslissingen nemen begint nu al en daar ben ik oh zo goed in (not), dus ik moet de komende dagen een beetje een plan gaan uitstippelen denk ik..

Happy New Year!

Nu dat ik van mijn kater bekomen ben, kan ik wel weer een verhaaltje schrijven over mijn oud en nieuw viering. Ik had geloof ik al verteld dat ik oud en nieuw zou vieren met de jongens waar ik ook kerst mee gevierd had. Dat betekende dat ik vanuit het midden van Laos naar het uiterste puntje moest reizen, naar de 4000 eilands oftewel Don Det. (tja alles voor een goed feestje he). Don Det is een mini eilandje in de Mekong rivier die daar ongeveer 14 km breed is. Het is een vande 4000 eilanden (maar ze noemen elke zandklomp met een boom erop een eiland), in principe is er geen ruk te doen en na 10 uur ’s avonds is er geen electriciteit, dus des te leuker om daar oud en nieuw te vieren! (poolen met behulp van zaklampen is ook veel leuker eigenlijk) Na heel wat busuren daar aangekomen (geen gekots deze keer, ben de bergen alweer uit) een krottige hutje op palen uitgekozen dat er uitzag alsof het tenminste nog een aantal dagen zou blijven staan. Fasciliteiten lieten te wensen over:

wc bril met visdraad aan elkaar genaaid nadat het ding was ingestort omdat een chinees had geprobeerd hem als hurktoilet te gebruiken..

Maar dat mocht de pret niet drukken.. Vrienden opgespoord en de laatste dag van het jaar doorgebracht met het rondcruisen over de eilandjes op een relaxte kinderfiets met mandje.

opstopping op de brug

 

Laos honden lusten kokos

buffels bij zonsondergang

Over oud en nieuw kan ik redelijk kort zijn: heel veel leuke mensen, Lao Lao mojito’s, weer de bekende emmertjes met whiskey cola, kampvuur op het strand (nadat de plaatstelijk buffel was weggejaagd), mensen die hun slippers zijn kwijtgeraakt, in de Mekong gevallen zijn, letterlijk van het pad af waren (geen electriciteit=pikkedonker) of en public van kleren zijn gewisseld (laatste ben ik schuldig aan, ik had het koud en toen heeft een van de jongens aangeboden dat ik zijn spijkerbroek aan mocht en dan zou hij mijn (hele) korte broek aandoen) (niet heel erg raar, zou het niet dat de verwisseling midden in een restaurant plaatsvond) (volgens mij wilde hij gewoon stiekem mijn (hele) korte broek aan).

spot de buckets

 (onderkant staat helaas niet op de foto, maar ik heb zo’n idee dat Mark (links) dat niet heel erg vind)

1 januari in zombiestaat doorgebracht, maar 2 januari was ik weer helemaal in voor nieuwe plannen: zoetwaterdolfijnen gaan bekijken (voelde nogal stom met 20 toeristen op een rots in de Mekong proberen enthousiast te raken over wat vage stipjes in de verte) en een waterval (sinds ik de ‘fairytail like’ waterval in Luang Prabang geskipt heb en iedereen mij verteld hoe ongelooflijk prachtig die wel niet was, durf ik geen waterval meer over te slaan)

Waterval (Khon Papengh)

toerist bij waterval

Met de mensen die mee waren naar de watervallen, hadden we bedacht dat we zelf een barbeque gingen organiseren op het verlaten strand op een van de eilanden. Was wel een uitdaging want we misten een aantal dingen: een bbq, kolen en eten voor op de bbq. Op de markt waar we groenten en kruiden gekocht hadden wilden we ook proberen vis of een kip te kopen. Na lang vragen werden de jongens in een winkeltje mee naar achteren genomen om na een minuut of tien met een hele grote mysterieuze zak tevoorschijn te komen. Bleken ze een levende eend gekocht te hebben! Het was wel even slikken voor een semivegetarier als ik, maar goed, meer scharrel dan dit kun je niet krijgen. Een rauwdauwer van een Australier wist er wel raad mee zei hij. De relaxte kinderfietsjes volgeladen met spullen en naar het strand gefietst. Daar gingen de dames hout sprokkelen en de mannen de eend villen (ja hoe geemancipeerd ik ook ben, ik was erg blij met de taakverdeling). Wat bloedspetters en veren in het haar verder en we hadden een prachtige schone eend. (ik geloof dat ze wel wat argeloze toeristen de stuipen op het lijf gejagd hebben door op het strand (achter een rots weliswaar) een eend te gaan slachten). Het hoofd hadden ze in de Mekong gegooid maar die was in een draaikolk terecht gekomen en wilde maar niet wegspoelen. Er werd een profisorisch spit gemaakt en nadat er nog een aantal mensen met een haan op de proppen kwamen (hadden ze 45 minnuten achteraan moeten rennen op het erf van een of andere plaatstelijke  familie) (wel met hun toestemming) kon het feestmaal beginnen. Het kostte wat moeite maar het was echt een geweldig avontuur! Uiteraard heb ik en de eend en de haan gegeten. De haan was een beetje taai, maar misschien kwam dat door de stress van het achterna gezeten worden door witte Falangs (buitenlanders). Nog nooit eerder eend gegeten, maar deze was echt heerlijk.

Hieronder het verloop:

Steve met schoongemaakte eend

op een stokje geregen

voetjes vastgebonden (ben nu wel wat gewend na weken lang horroreten gezien te hebben)

Joe arriveert met haan

mannen houden zich met het vuur bezig terwijl de vrouwtjes het eten klaar maken

mannen doen druk bij het vuur

mannen houden het vuur (en het eten) in de gaten

weer een blij plaatje

Ben vanochtend uit Don Det vetrokken, weer richting het noorden. In mijn haast om oud en nieuw in het zuiden te vieren, heb ik hele stukken overgeslagen die ik nu alsnog wil bekijken. Betekent wel weer wat extra busuren, maar zoals ik zei, je moet wat overhebben voor een goed feestje.. Zit nu voor een nacht in het saaie Pakse, maar het was wel erg fijn om een(warme!) douche te nemen waar nu gelukkig geen Mekong water meer uitkomt. (Had het douchen maar achterwege gelaten op Don Det, je kon net zo goed in de Mekong gaan zwemmen). Het zand is gelukkig nu eindelijk wel tussen mn tenen uit (voor zolang dat duurt)

Trouwens hieronder had ik in een aparte blog nog de foto’s van de vorige keer geplaatst.

Emmertje whiskey?

(Even zonder foto’s deze keer want internet is heel erg sloom) (volgen na oud en nieuw ergens)

Wat denk je als je een bus instapt en er al her en der plastic zakjes uitgedeeld worden voordat de motor ook maar gestart is? (En die zijn hier niet om je afval in te doen (dat gooien ze gewoon uit het raam)). Juist, dat wordt een helse rit. Gelukkig waarschuwen ze in de LP (Lonely Planet) al voor de kronkelige wegen en had ik zelf een tabletje ingenomen. Het begon al binnen een kwartier: een kakafonie aan kots-, rochel- en spuuggeluiden (die zelfs de karaokevideo overstemden) en de gevulde zakjes vlogen het raam uit. Het was me wel opgevallen dat alleen bepaalde mensen een zakje krijgen uitgedeeld (de toeristen bijvoorbeeld niet), maar vooral de lokale bergbewoners. Het schijnt dus dat de Hmong tribe (die lokale bergmensen dus) heel erg snel last krijgen van wagenziekte. Of dat nou zo is omdat ze weinig in de bus zitten, of omdat ze een heel gevoelig evenwichtsorgaan hebben weet ik niet, maar het was nogal goor om tussen te zitten want ze geven echt wel 20 keer op zo’n rit over (vermenigvuldigd door het aantal Hmongmensen in de bus en je kunt je lol op). Er loopt dus constant iemand door de bus om zakjes uit te delen. Nu had ik het geluk dat ik 2 Hmong mensen voor me had zitten, en 4 Hmongmensen (kindjes op schoot) achter me. Dus ik kon mn lol op. Op een geven moment mn iPod maar ingedaan om dat gekots niet de hele tijd te horen. Maar mensen, het kan nog goorder: het oude vrouwke achter me had zo hard in haar zakje gekotst dat haar valse gebit was uitgevallen, ja in het net gevulde zakje dus. Tja en dat is toch wel te kostbaar om uit het raam te gooien, dus dat werd er uitgevist en zo goed en kwaad als het ging schoongemaakt en weer ingezet… Maar ik moet toegeven het uitzicht tijdens de rit (van Phonsavan naar Vang Vieng) was wel echt superprachtig!

Luang Prabang, waar ik de vorige keer gebleven was, heb ik allang achter me gelaten en ben inmiddels alweer 3 plaatsen verder. De laatste dagen in Luang Prabang kunnen opgesomd worden met: mooie zonsondergangen op mount Phoussi (spreek uit pussy, dus een bordje als “Phoussi massage salon’ krijgt dan al gauw een andere betekenis) die midden in de stad ligt, avondje traditioneel ballet (mooie kostuums, compleet onbegrijpelijk verhaal en nogal indringende instrumenten) en hele gezellige mensen (ben trouwens niet meer gaan bowlen).

Daarna door naar de plain of jars in Phonsavan. Weinig mensen gaan hier heen en stomen van Luang Prabang meteen door naar partystad nr 1, Vang Vieng. Phonsavan is ook geen hele vrolijke bestemming. Laos is namelijk het meest gebombadeerde land ter wereld en deze streek is vooral heel erg getroffen in de zogenaamde ‘secret war’. Amerika was in de jaren 60 bezig met zijn strijd tegen het communisme en besloot ook de Pathet Lao aan te pakken. Het resultaat is nu dat de streek vol kraters zit en de grond vol niet-geexplodeerde clusterbommen waar jaarlijks nog een groot aantal rijstboertjes zijn arm, been of leven aan verliest.. Oja en het heet de plain of jars omdat het eigenlijk een archeologische site is met honderden mysterieuze stenen potten die waarschijnlijk duizenden jaren geleden gebruikt zijn voor begrafenissen (of om Lao Lao (Laos whiskey) in te stoken zoals de lokale bevolking ook wel beweert). Dus als je erover nadenkt heeft Amerika gewoon een prehistorisch kerkhof lopen bombarderen.

Bij de tour naar de plain of Jars zat ook nog een bezoek aan een tribal village in waar we zouden zien hoe de beruchte Lao Lao (Laos whiskey) gemaakt wordt. Dus ik verwachte een pitoresk bergdorpje waar misschien ook nog andere nijverheden gebezigd werden zoals weven. Maar toen we daar aankwamen bestond de ‘village’ uit een krottig huisje met een heel oud vrouwtje die in haar achtertuin in een oud olievat  (illegaal?) rijstwhiskey aan het stoken was. Ze zag eruit of ze haar eigen brouwsel regelmatig aan een grondige controle onderwerpt (i.e. ze was strontlazerus). Het is best te drinken hoor, voor 2 weken oude whiskey dan…

Na 2 dagen Phonsavan kon ik wel een opkikkertje gebruiken en wilde ik met de kerst in Vang Vieng zijn. Vang Vieng was een aantal jaar geleden nog een rustiek bergdorpje in een schitterende omgeving, vandaag de dag gaan mensen hier naartoe om helemaal naar de klote te gaan. Het is een groot drank en drugsdorp, ideaal voor de kerst dus! Attractie nr 1 is het zogenaamde tuben: in een opgeblazen binnenband de rivier afzakken en onderweg zoveel mogelijk barren bezoeken die op houten platformen langs de rivier gebouwd zijn. Voordat je ook maar met je reet in zo’n band zit heb je het eerste drankje al te pakken: een Mojito waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat, dus ja dat moet je wel doen natuurlijk! Na letterlijk 2 minuten wordt je door middel van een bamboestok al uit het water gehesen om de eerste bar te bezoeken (eh, tweede dus eigenlijk). Sta je daar dus in je bikini of zwemshort in het zonnetje met een biertje of emmertje (buckets gevuld met whiskey/cola/red bull zijn vooral erg populair) in je hand. Om 12 uur ’s middags. En daarna wordt je weer in je tube gezet (sommige mensen hebben daar dan al een helpende hand bij nodig) en ga je door naar de volgende kroeg. En dat zo de hele dag door. Heb nog nooit zo’n leuke kerst gehad! Ik hoop alleen dat de foto’s die gemaakt zijn niet op Facebook terecht komen: iemand had het fantastische idee om met een magic marker mee te nemen en na het nodige aantal drankjes werd er lustig op weg geklodderd op gezichten, ruggen, armen en benen. Ik heb geloof ik twee dagen nog rondgelopen met ‘Tom was here’ op mn rug. (geen idee trouwens wie die Tom was). Anyway, hoef niet uit te leggen dat ik het heel erg naar mn zin had. De jongens waar ik toen kerst mee gevierd heb, ga ik waarschijnlijk ook met oud en nieuw zien op de 4000 islands waar ik nu naartoe op weg ben. Heb trouwens wel een blauwe plek ter grootte van China op mn linkerdijbeen. Ben denk ik een beetje hard in het water geland toen ik van de glijbaan ging. (vreemd genoeg had ik er toen helemaal geen last van ;-)

Na 2 dagen Vang Vieng had ik wel een beetje genoeg van alle dronken mensen en ben ik naar de hoofdstad gegaan op weg naar het zuiden. Over Vientiene kan ik kort zijn: opgedroogde rivier, een monument waarvan het officiele opschrift vermeldt: ‘resembling the arc the triomph but from a closer distance it appears even less impressive, like a monster of concrete’ en een guesthouse waar iemand op de muur in mijn kamer had geschreven ‘Buginfested! Do not stay here!’ (de Nieuwzeelander waar ik de kamer mee deelde en ik hebben onszelf van top tot teen met insectenspray bespoten en ik heb met al mijn kleren aan in een lakenzak geslapen)

En, ik heb het tot nu toe goorste eten gespot. Maar die foto bewaar ik voor de volgende keer en dan mag je raden wat het is..

Morgen zit ik op de 4000 islands. Daar is geen electriciteit, of tenminste alleen met generators) maar ik denk dat ik voorlopig het internet niet op kan dus ik wens iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling!

Olifanten bij volle maan

Pai was in 1 woord: relaxed. Zeven dagen chillen, eten, vrienden maken en op een scooter rijden. Althans, daar ben ik te schijterig voor, dus ik zat steeds bij iemand achterop. We maakten met tien man op 7 scooters de buurt van Pai onveilig. Een van de jongens (een enorm grote turk die hardstikke Vlaams spreekt) had traditionele Thaise lampionnen gekocht die je aansteekt en de lucht instuurt voor geluk. Dat gingen we midden in de nacht doen in de tuin van mijn guesthouse waar wel heel veel bomen staan, dus het geluk begon al toen de lampionnen veilig opstegen zonder de boel in de hens te steken. Hieronder een impressie. 

Op mijn laatste dag naar de Hot Springs geweest (iedere plaats heeft er wel zo’n beetje een) (ik weet niet hoe je op een pc accenten en puntjes enzo doet, dus ik laat het maar weg), want iedereen was er geweest en iedereen vond het fantastisch. Nou na lang zoeken hadden we eindelijk een Hot Spring gevonden die iets meer inhield dan een betonnen badje bij iemand in de achtertuin (alle baden die we tot dan toe hadden bekeken waren meer Not Springs dan Hot Springs). Er dreven wel dingetjes in het water en mij werd verzekerd dat dat erg goed voor je huid was, maar volgens mij waren het gewoon de aangekoekte algen die zich waarschijnlijk al jaren aan het voortplanten waren bij gebrek aan grondige reiniging van het bad..

bij Djamel achterop de scooter

Eigenlijk had ik al een busticket naar het noordenop zak, maar ik had besloten dat ik toch wel erg passief geweest was in die 7 dagen Pai en dat het tijd werd voor iets inhoudelijks: een olifanten reservaat. Dus terug naar Chiang Mai. Een week vrijwilligerswerk zat er helaas niet meer in, omdat mijn visum binnenkort afloopt, maar een paar dagen olifanten wassen en voeren leek me ook al heel nuttig. Het enige dat ik wist was dat het een park is voor mishandelde en gehandicapte olifanten. Ik had eigenlijk weinig idee van het hoe of waarom de dieren mishandeld werden, maar dat werd me bij de introductiefilm in de bus op weg naar het park al duidelijk. Ik moest toen al huilen en ik had nog geen gehandicapte olifant gezien. Alle tamme olifanten (dus of ze nu gebruikt worden voor trekkings, of om boomstammen te verslepen of om achterlijke kunstjes te vertonen) ondergaan op jonge leeftijd een afschuwelijk martelingsprogramma om de olifant mentaal de breken en onderdanig te krijgen. In hokjes gestopt en vastgebonden, geslagen, geprikt en gestoken. Olifantenbabies die verkocht worden terwijl ze nog gezoogd moeten worden, olifanten die blind gemaakt worden om ze minder gevaarlijk te maken, het gaat heel erg ver. 35 olifanten hebben het ‘geluk’ dat ze gered zijn door Lek (de dame die het park opgezet heeft) en als redelijk normale olifant te kunnen leven. Olifanten zijn hele intelligente en sociale dieren en lijken in gedrag heel erg op mensen. Ze vormen leefgroepen, hebben soms een hekel aan elkaar, of juist niet, halen soms grapjes uit (een olifant stal bijvoorbeeld de broek van hun Mahout (=verzorger) terwijl hij in de rivier gewassen werd en rende met die broek in z’n slurf (onbedoelde woordgrap) het hele terrein over achtervolgd door de Mahout in onderbroek). Het is soms net een slapstick.

 

De tweede dag dat ik daar was mocht ik met een paar mensen naar Elephant Haven, een stuk jungle in de bergen waar de olifanten in hun natuurlijke habitat mogen rondbanjeren ( het natuurpark zelf waar ze de meeste tijd doorbrengen is vlak). Samen met 11 mensen en de Mahouts van de olifanten sliepen we in een hut zonder electriciteit, bedden of wc. Nouja die was er wel, maar dat was niet meer dan een gat in de grond 20 meter verderop (met een klein katje ernaast die steeds geaaid wilde worden terwijl je zat te plassen). De Mahouts hadden het voor elkaar gekregen om in die hut een avondmaaltijd te bereiden die uit meer dan zes verschillende gerechten bestond! En ’s avonds zongen ze Burmese liederen (alle Mahouts zijn illegalen uit Burma waarvan de familie in refugeecamps woont. Wat een hoop zieligheid toch in de wereld) bij het kampvuur begeleid door fluiten van pvc-buis en een omgekeerde prullenbak als trommel (met wc borstel als trommelstok) (ok, niet heel erg traditionele instrumenten (en ze zongen ook Jingle bells) maar het klonk echt prachtig). De volle maan maakte het helemaal compleet. Ik had me erg verheugd op een nacht vol junglegeluiden, maar helaas werden die overstemd door het gesnurk van een Deense uncle Vernon (Harry Potter) look a like. De volgende ochtend werden de olifanten opgespoord (ze zijn niet heel goed in zich verstoppen) en hebben we oranje sjaals om bomen gebonden om ervoor te zorgen dat ze niet gekapt worden. Oranje is de kleur die de boedistische monniken hier dragen en de bijgelovige Thaien denken dat het ongeluk brengt om een boom met een Monikkensjaal om te hakken. Daarna terug naar het reservaat in een truck gevuld met hooi..

Mahouts maken toast voor ontbijt

terug in de hooiwagen

Drie dagen olifantenpark en ik wil zelf ook een olifant redden… Het zijn zulke prachtige slimme dieren en het is schandalig dat ze ongestraft gemarteld een uitgebuit worden. In Kanchanaburi (die plaats met de brug over de river Kwai) heb ik een olifant gezien die al 15 jaar aan een ketting ligt en waar je voor 100 bath (2 euro 50) mee op de foto kunt. Als ik het red ga ik aan het einde van mijn trip daar langs en foto’s maken en kijken of het centrum iets voor die olifant kan doen.

Om niet helemaal deprimerend te eindigen: morgen mijn laatste dag in Chiang Mai en dan ga ik een kookcursus doen. En daarna: Laos!

(ben trouwens nu wel op het punt gekomen dat mijn voeten gewoon echt niet meer schoon worden. Goed teken!)

Het Tijgerverhaal

(als je niet weer een hele lap tekst wilt lezen, moet je even naar beneden scrollen. Daar staat een bericht met foto’s)

De tijgers dus. Ik ben er nog niet helemaal over uit wat ik er nou van vind. Er gaan hier zoveel wilde verhalen de ronde over hoe het er echt aan toe gaat in die Tigertemple…

De Tigertemple zelf was nog niet in zicht, maar ik zag wel al ongeveer 100 mininusjes met toeristen geparkeerd staan, dus ik dacht ‘ah, we zijn er’. ‘Tempel’ is ook niet echt het goede woord, het is eigenlijk gewoon een dierentuin. Ik heb ook maar 2 monniken gezien envolgens mij waren dat ook stiekem toeristen. In een soort steengroeve liggen een stuk om 10 tijgers te maffen en de toeristen worden er voorzichtig bijgezet en dan wordt er een foto van je gemaakt. En ze zetten je met elke tijger op de foto. Wel heel erg spectaculair om een tijger te mogen aanraken en van zo dicht bij te kunnen bekijken, alleen zijn er zo’n 30 andere toeristen met jou op dat moment bezig met het maken van foto’s, dus ik heb maar 1 foto waar niet nog teminste 5 andere toeristen en/of begeleiders met fel gele t-shirts (waarom mochten zij wel geel aan dan?) of kraampjes op de achtergrond staan. Morgen zet ik er wel een foto op om te laten zien hoe het er ‘echt’ uitzag. Maar als ik dat nu al doe, is het niet meer zo indrukwekkend ;-)

Verder gebeurde er niet zoveel. De kleintjes willen nog wel spelen en die rennen een beetje rond (liggen wel aan een ketting of worden ‘uitgelaten’ aan een lijn), maar die grote liggen een beetje te chillen. Er gaan dus allerlei geruchten de ronde dat de tijgers gedrogeerd en heel slecht behandeld worden en zelfs naar China getransporteerd worden en god weet wat er daar met ze gebeurd.. maar goed, ik blijf geloven dat de monniken het beste met ze voor hebben. Je zou toch denken dat een Wildlife organisatie ingrijpt als er iets niet in de haak is en er werken ook westerse vrijwilligers..

Er gebeurde trouwens nog wel iets spannends: er lopen allerlei andere dieren los rond op het terrein. Paarden, zwijntjes en buffels (eten?) en alle toeristen stonden op een moment een beetje foto’s te nemen van een kleine tijger die melk uit een flesje kreeg, slaat een van die buffels opeens op hol en begint als een gek te galloperen waardoor andere buffels ook enthousiast mee gingen doen en een van die buffels rent zo over een meisje heen! Iedereen klom meteen in een boom haha. Was eigenlijk best gevaarlijk. Dat meiske moest ook heel hard huilen..