Misschien een beetje mosterd na de maaltijd aangezien ik alweer een weekje thuis ben, maar ik wil toch mijn laatste weken Thailand nog even opschrijven
Het begon allemaal weer terug in Bangkok na een uitputtende reis door Burma. Nietsvermoedend liep ik door Rambuttri (na Kao San road het meest door toeristen bevolkte gebied in Bangkok), hoor ik ineens mijn naam. Is het Steve, mijn reisbuddy uit Burma. Volgens mijn berekeningen had hij al lang en breed in India moeten zitten, maar een grote, hele grote wond op zijn been had ervoor gezorgd dat hij langer in Burma moest blijven. Motorongeluk. De dag nadat wij afscheid genomen hadden in Mandalay, is hij met de motor gevallen en heeft hij dagen in zijn hotelkamer moeten doorbrengen. Steve had in Bangkok inmiddels vrienden gemaakt met Tom, vers ingevlogen vanuit Nederland en die twee hadden wel zin om de beroemde pingpong shows eens te gaan checken. En nee, dit is geen pingpong waar je een pingpongtafel en bijbehorende battjes voor nodig hebt. De Thaise dames hier doen heeeele andere dingen met pingpong ballen. Of met kaarsen. Of met scheermesjes, balonnen, dartpijlen, pennen, en waar ik zelf getuige van was: een trompet. (oma, ik leg het nog wel een keer uit). Eerst protesteerde ik nog voor de vorm ‘denegrerend voor vrouwen etc’, maar ik was eigenlijk toch wel heel nieuwsgierig. Een tuktuk bracht ons naar Patpong, het red light district van Bangkok. Bij iedere bar kreeg je voor de deur een keurig gelamineerd menu met alle spijzen erop: candle pussy, banana pussy, flower pussy, bottle pussy, pussy galore! Toen we twijfelden werd ons verteld: “you look 2 minutes. you no like, you go, you no pay” Dat klonk goed in mijn Nederlandse oren, dus wij naar binnen. Daar werden we in een hele schemerige bar getracteerd op erg onaantrekkelijke, zeer verveeld uitziende dames die op een trompet bliezen met hun beneden-lippen en werd de sfeer een beetje grimmig toen we geen 200 baht biertjes wilden kopen. Niet zo gezellig. Dus zijn we weer naar buiten gevlucht terwijl een klein Thais mannetje achter ons aanrende en schreeuwde dat we moesten betalen. (niet gedaan uiteraard). Uiteindelijk een wat beschaafdere bar binnengegaan waar de dames hun beneden-lippen in een keurig bikinibroekje gehesen hadden en ongeanimeerd aan het dansen waren op een podium. Wel weer hele dure biertjes, maar een ineteressante avond. Vooral toen een van de dames heel gezellig bij ons kwam zitten en Steve voor de grap ging onderhandelen over een prijs: alle dames waren namelijk voorzien van een nummer zodat je met je favoriet tegen betaling een romantisch onderonsje kon hebben. (en dan maar hopen dat het geen Ladyboy is) (ahoewel je dat wel had kunnen zien in de miniscule bikini’s)
in de tuk tuk
Na deze bewogen avond Bangkok, met de nachtbus naar het zuiden van Thailand vertrokken voor rust en zon. Over (nacht)bussen in Zuid-Thailand doen heel wat horrorverhalen de ronde: er zou ’s nachts bedwelmend gas de bus ingespoten worden waarna iedereen de volgende ochtend na een erg diepe slaap de bus verlaat met wat minder centjes op zak. Of je tas zou worden doorzocht in de bagage-ruimte onderin de bus. Dat laatste is sowieso waar, want ik heb meer dan eens mijn tas na een lange busreis uitgepakt en de inhoud in een andere volgorde aangetroffen.
Eerste stop in het zuiden: Koh Sok National Park. In de bus Engelsman Richard ontmoet en samen op zoek gegaan naar een slaapplaats. Richard was nog niet zo lang op reis en ook niet gewend aan mijn ‘basic-style’ (met andere woorden: zo goedkoop mogelijk) dus koos hij voor een luxe bungalow met echte stenen muren en een warme douche en ik voor een bamboehut met tuinslang. Scheelde toch de helft van de prijs! Samen met hem een trekking gedaan naar het meer van Koh Sok. Veel ‘trekken’ kwam er niet aan te pas, het was meer in een bootje zitten of kayakken. Hoogtepunt was een Indiana Jones achtige grot waarvan delen onderwater stonden zodat je met je zaklamp in je mond stukken moest zwemmen terwijl je je aan een touw vasthield. Dieptepunt was het bekijken van de ‘zonsondergang’ die begon met onheilspellende donkere wolken die boven ons bootje samenpakten en eindigde met een onweersbui zo heftig dat iedereen tot op de onderbroek doorweekt was. Toen ik in Bangkok mijn tas aan het pakken was voor het zuiden had ik even het plan om mijn regenjas achter te laten, ik ging tenslotte naar de zon, maar tegen beter weten in toch maar mee genomen. Nou gelukkig maar, want ik heb mijn regenjas nog nooit zoveel aangehad als in die laatste weken Thailand! Man, het was alsof alle regen die ik in die voorgaande 4 maanden gemist had, me nog even inhaalde voor ik naar Nederland zou gaan
de 'zonsondergang'
levert wel mooie foto's op
de drijvende hutjes waar we in sliepen
tanden poetsen bij het hutje
Na deze mooie, maar vochtige ervaring, de nog natte kleren ingepakt en naar Krabi vertrokken, want daar zou de zon toch echt schijnen! De busreis naar Krabi was al weinigbelovend. Terwijl we zaten te wachten op een aansluiting, barstte het weer weer los en zagen we dat ook Thaien poncho’s dragen:
In Railay beach/Hat Ton Sai bij Krabi de dampende kleren weer uitgepakt, iets aangetrokken dat niet zo heel erg rook alsof er micro-bioculturen in aan het groeien waren en de dagen daar doorgebracht met eten, wandelen, en zee-kayakken. De stranden en jungle waren tussen de onweersbuien door echt schitterend. Enorme lime-stone cliffs die uit de zee oprijzen. En ach het heeft wel wat gezelligs, van die stortbuien op je golfplatendakje. Helaas was Richards dak niet helemaal waterdicht en stroomde er permanent een rivier door zijn bungalow. Regen zorgt in ieder geval ook voor veel kikkers. Eerst dacht ik dat er een kudde koeien naast mn hutje stond, bleek het een groepje luidruchtige bullfrogs te zijn die een soort loeiend, burpend geluid maken. Een van die kikkers had zich comfortabel gemaakt in een vuilniszak die ik als regenjas gebruikt had en al 3 dagen in mijn hutje lag. Toen ik mijn tas aan het pakken was voor de volgende bestemming viel het arme uitgedroogde beest uit de (bij nader inzien toch niet zo comfortabele) vuilniszak halfdood op mijn voet. Ik schrok zo hard dat ik het dier bijna lanceerde. Denk dat de kikker meer geschrokken was dan ik.
zee kayakken
Op een boot vol teddyberen naar het eiland Ko Jam. Richard was er intussen achtergekomen dat lowbudget toch wel the way to go was, dus op Ko Jam ging ook hij voor de bamboehut. Deze had wel een hele speciale douche: de douchekop bestond uit een lege waterfles en dat maakte douchen (bij kaarslicht: geen electriciteit ’s avonds) een aparte ervaring. Verder was er op het eiland geen ruk te doen en dat was precies waar ik voor gekomen was. Beetje naar de zonsondergangen gekeken (hier ook gepaard met onweer, maar wel echt supermooi), gesnorkeld, gelezen, op een scooter rondgereden en de lokale cuisine geprobeerd. Maar nog steeds niet op het strand liggen bakken. Het snorkelen ging op z’n Thais: de maskers waren niet waterdicht en liepen steeds vol water, snorkels zaten niet aan de maskers vast en donderden in het hele diepe water waarna iemand ze moest opduiken en er waren niet genoeg zwemflippers. Maar verder was alles goed geregeld.
En dan moet je je voorstellen dat er in die donkere wolk rechts een onweersbui plaatsvindt. Supermooi.
plassen bij kaarslicht
lokale cuisine
Mijn laatste bestemming was het eiland Ko Phagnan, beroemd en berucht om z’n full-moon parties. Richard ingeruild voor twee Canadezen die ik ervan overtuigd had dat op Ko Phagnan de zon écht zou schijnen. Dat was ook waar. De eerste twee dagen. Daarna had de regen mij alweer gespot en kwam het al snel met bakken uit den hemel. Serieus, mensen die al langer op Ko Phagnan waren zeiden dat het droog was totdat ik kwam. Een vriend van me, John uit Leeds, mailde me dat hij een huis huurde op het strand aan de andere kant van het eiland en dat leek me wel wat. Kon ik me ook uit de voeten maken bij die Canadezen die niet heel erg blij waren. Ik wist dat John een yogacursus aan het doen was, maar dat ik terecht zou komen in een soort yoga sekte had ik niet helemaal verwacht. Ik had een dagje meegelopen (proefles was tenslotte gratis) en nog nooit zoveel mensen met dreadlocks en fladderende gewaden bijelkaar gezien. In bepaalde zaken geloof ik wel: energiestromen in en rond je lichaam en de helende werking van yoga, maar als ze het over parallelle universums gaan hebben, haak ik af. Sommige mensen namen het allemaal zo serieus dat je gesprekken had als deze: ‘ga je nog een toetje nemen? Ze hebben hier namelijk ijs’. ‘Nee, want mijn water-element is heel hoog en het heeft vandaag geregend dus het lijkt me niet verstandig om ijs te eten’. Nou dacht ik bij mezelf, ga jij het even zwaar krijgen met dit weer. De water-element jongen dacht dat ik veel vuur-element in me had. Hij baseerde dit op het feit dat ik van pittig eten hou en veel chilipoeder gebruik. Klonk een beetje als wijsheden uit de Libelle. Deze huis-, tuin- en keukengoeroe had ook mijn hand gelezen en gezegd dat ik erg creatief ben. Ja, nadat ik hem verteld had dat ik grafisch ontwerper ben. Er gingen geruchten dat de yogameesters een favoriete (vrouwelijke) leerling uitkozen en daar nog wat prive ‘yogalessen’ mee deden. En toen ik hoorde dat de swami (spiritueel leider) je kon inwijden in de Tantraseks door met hem naar bed te gaan (de swami was een soort Urbanus met bril) vond ik het helemaal een beetje dubieus. Goed, het was allemaal niet zo heel zwart-wit zoals ik het hier opschrijf, maar ik vind wel dat je kritisch moet blijven. Ik heb er wel wat aan gehad hoor, yoga is een goeie manier om mijn hele beperkte concentratie vermogen wat op te krikken. En weet je wat de beste manier is om je concentratie te oefenen volgens de Agama yoga meesters? Staren naar een pingpong bal. Multi purpose dingen die pingpong ballen..
uitzicht vanuit Johns huis
uitzicht 's avonds
daar is ie dan, dé strand foto. (het was dus ook echt wel zonnig hoor. Af en toe ;-)
Ben dus nu al weer een week thuis. Na 139 dagen, 4 landen, ruim 40 steden en 64 hotelkamers kan ik concluderen dat het echt een suuupermooie reis was volgepropt met avonturen, ontmoetingen, ervaringen en lekker eten, maar het is ook goed om weer in Utrecht de zijn! De afgelopen week heb ik genoten van het prachtige lenteweer, boterhammen met pindakaas en roseetjes op het terras. En naast het feit dat ik weer gewoon water uit de kraan kan drinken zijn de volgende dingen ook heel fijn:
ik mag wc papier weer gewoon in de wc gooien | er is überhaupt wc papier | bum-showers zijn verleden tijd (minidouche om je reet mee schoon te spuiten) | ook hurktoiletten zijn verleden tijd | de douche heeft warm water | ik kan weer witte handdoeken gebruiken zonder smoezelige vlekken achter te laten (had te maken met het koude water, daar sta je toch wat minder lang onder en je slaat bepaalde delen maar helemaal over) | geen kei-harde traditionele muziek of karaoke in de bus (moet je je voorstellen dat je in lijn 12 zit en de buschauffeur ineens Frans Bauer aanzet) | en voorlopig geen rijst meer!
Maar het was een GEWELDIGE reis!
Zoë doet Azië 