‘Can you dacing with me?’

Daar sta je dan, op de dansvloer van een Cambodiaanse bruiloft, terwijl 200 man je aan staat te gapen. Of te filmen met een mobieltje. En dat is niet omdat ik zo goed kan dansen. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ik de enige witte ben en minstens een blonde kop boven iedereen uitsteek. Of zou het mijn over-the-top, blauw satijnen,  megaopgevulde strapless jurk met kraaltjes, strikjes en ruchsjes zijn? Het zou ook nog de dikke laag make-up kunnen zijn waar Dame Edna u tegen zou zeggen. Waarschijnlijk een combinatie van al die factoren… Hoe dan ook, ik was de attractie van de dag. (wel een beetje sneu voor de bruid alhoewel die er geloof ik geen problemen mee had). Iedere keer als ik even wilde gaan zitten, kwam er een (meestal erg dronken) Cambodiaan op me af met een briefje ”can you dacing with me’. Ach, moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Dus daar stond ik dan weer op de ‘Margarena’ in Khmer, of een Cambodiaans hiphop nummer. Het was al met al een hilarische en hoogst ongemakkelijke ervaring. Hoe ik daar terechtkwam? De mensen in Cambodia zijn zo ongelooflijk vriendelijk en gastvrij dat het raar moet lopen, wil je niet op een bruiloft terechtkomen. Mijn moto-mannetje (soort taxichauffeur op een brommer) vroeg of ik naar de bruiloft van zn nichtje wilde komen. Moet ik dan iets speciaals aan vroeg ik. Nee, dat hoefde niet. Maar toen ik de volgende ochtend in mijn mooiste outfit (relatief gezien dan. Dus spijkerrokje ipv de groene slobberbroek waar ik zo ongeveer in woon) voor hem stond, leek het hem toch een beter idee om maar wat te huren… (en ik had de ergste vlekken nog wel uit mn t-shirt gehaald!) En ik moest ook echt wel wat make-up op, maar dat zouden ze op de bruiloft wel fixen. Nou, en hoe(r). De hele kofferset werd opengeklapt en er werd driftig op mn gezicht geplamuurd. Ik schrok me dood toen ik in de spiegel keek: felblauwe oogschaduw, knalroze lippenstift, rouge, nepwimpers en een soort Bert-wenkbrauwen. De gemiddelde prostituee zou erbij verbleken.. Toen ze met een rokende roestige krultang in de weer wilde gaan (ik kon de verbrande haartjes al ruiken. En ik heb al zo’n karig bosje) heb ik ze met een verschrikt gezicht halt toe kunnen roepen.

met happy bruid en bruidegom en mijn moto-date (en geleende schoenen)

alleen mannen dansen in Cambodja. En ik dus.

mijn gescoorde briefjes

Maar dat was vandaag, in Battambang. En er zijn nog heel wat dagen ervoor waar ik wat over kan vertellen. Kampot bijvoorbeeld, en de trekking naar het spookdorp Bokor Hill. 7 uur berg-op lopen hadden ze me vantevoren verteld. En daar hadden ze helemaal gelijk in, en ook weer 7 uur naar beneden, en dat met een half stokbroodje en een bord rijst op. Het was al een beetje een veeg teken dat er ineens 14 man uit de truck stapten, ipv van de beloofde 6 a 7 man.. Gezellig hoor zo’n grote groep, maar dan moet je wel proviand voor zoveel mensen meenemen. Maar dit is Cambodja he, het land van des-organisatie en miscommunicatie . Eén meisje was wel heel erg optimistisch ingesteld: een berg van 1094 meter beklimmen is toch best lastig in een strapless zomerjurk, handtas en sandaaltjes. Ze is de volgende morgen ook per auto afgevoerd (door onze enige Engels sprekende gids, waardoor de overgebleven 13 man de berg af moest met 2 gidsen die tot geen enkele vorm van communicatie in staat waren). Maar de uren zweten, vloeken en afzien waren het dubbel en dwars waard hoor. Bokor Hill station is op zn zachts gezegd creepy en magisch tegelijk. Een vakantieoord gebouwd door de Fransen in 1921, overgenomen door de Cambodianen in de jaren 50, in 1975 nam de Khmer Rouge er bezit van die er op hun beurt in 1979 na een bloedige strijd van 3 maanden door de Vietnamezen uitgedreven werd. Als je door de afgebrokkelde luxe van het casino/hotel loopt, krijg je het gevoel dat je in de Titanic rondwaardt. De flarden mist die de heuvels opkruipen maken de sfeer compleet. Het is onbeschrijfelijk.

het casino

het casino in gloriedagen

postkantoor en op de achtergrond de kerk

uitzicht vanuit casino, in de verte de zee

Maarja, een ontbijt van een half stokbrood is toch echt niet genoeg om 7 uur op naar beneden te klauteren. Waar is onze beloofde noodlesoup, vroegen we. ‘Yes sorry no have enough. Maybe we take package and eat dry for lunch’. Ik weet dat Cambodianen toeristen over het algemeen dik vinden (vergeleken bij hun uitgemergelde lichaampjes ben ik zelfs mollig) maar om ons nou op water en brood een berg van een kilomter hoog op en af te laten lopen gaat wel erg ver! Toen we eindelijk in Kampot aankwamen, ben ik meteen met wat mensen appeltaart en brownies gaan eten.

relaxen na afzien

Miscommunicatie en gastvrijheid. Charmante combinatie, en zoooo van toepassing op dit land. Af en toe frustrerend als je informatie wilt. Bijvoorbeeld als je in een natuurpark wil weten hoelang de wandeling ongeveer gaat duren:

ik: ‘so, how long is the walk?’

glimlachende Cambodiaan: ‘yes, how long’

ik: ‘no, I mean, how long is the walk?”

glimlachende Cambodiaan: ‘yes, how long’

ik: ‘no, I mean, how many minutes is it, how long?

nog steeds glimlachende Cambodiaan: ‘yes, how long’

ik: ‘how many minutes? (plus loop-gebaar met hand)

iets minder glimlachende Cambodiaan: ‘…yes?’

Pff, laat maar dan. Ik zoek het zelf wel uit.. Soms is reizen hier één grote assertiviteitstrainig: Wanneer je voor 1 dollar op de moto naar je hostel gebracht wordt en het blijkt op de hoek van de straat te zijn. Of je bestelt seafood met peper en je krijgt een bord groente met drie garnalen. Of je huurt een brommer en er wordt gevraagd om er twee liter benzine in te gooien, terwijl je weet dat je geen volle tank nodig hebt. (“nee, maar dit is een brommer met een vier liter tank, dus twee liter is maar de helft”) (niet dus).

Nog een voorbeeld van Cambodiaanse gastvrijheid: ik was samen met een Nieuwzeelandse gast grotten aan het bekijken vlakbij Kampot, vraagt onze 18-jarige gids of we bij hem thuis willen komen kijken. Na enige twijfel (voor hetzelfde geld hebben zn ouders een souvenirswinkel, of zit er een ander addertje in het rijstveld) stemmen we toe en hebben we een hele gezellige middag op een boerderij ergens midden in de padi-velden doorgebracht. Het halve dorp gluurde zo’n beetje over de heg terwijl wij uit net geplukte kokosnoten zaten te drinken. Als dank heb ik ze mijn kleine minikompasje (sorry Marije!) en een brownie gegeven. Het minikompasje werdt met groot enthousiasme ontvangen. De brownie werd met enige argwaan bekeken en besnuffeld en de 18-jarige gids besloot hem aan zn moeder te geven..

kokosnoten eten

op de fiets door de rijstvelden. Beetje scheef (al fietsend genomen)

Jeetje, ik zit alweer op 1065 woorden. En ik heb nog niet eens verteld over mijn eerste keer krab eten (tot ellebogen in de smurrie, compleet met notenkraker om de poten open te breken) (veel werk, weinig eten. Wel erg lekkker). Of mijn ervaring in de sauna (midden in Cambodja, met 4 Denen en drie Engelsen (waarvan er eentje heel erg dronken (de eigenaar/Nick Nolte look-a-like)). Of het enge aapje in de Mangroves van Ko Khong dat geinteresseerd was in onze pinda’s en de moedervlek van mijn reisgenoot (probeerde hij eraf te pulken). Wat ik nog wel moet vermelden is dat ik nu echt permanent ben afgegleden naar de donkere krochten van de vleeschetende mensch.. Mijn excuus is dat het vlees hier scharreliger is dan waar dan ook en het me de kans geeft om veel uit te proberen (gisteren rat gegeten (smaakt naar kip, wat anders)) en vandaag op de bruiloft werd me iets van stukjes koeienmaag voorgeschoteld). Ok, ok, ik ben wel echt hardcore afgegleden…