Grotten en een straaljager

(plaatjes zijn schaars deze keer. Internet is hier gruwelijk traag)

Hoe wordt je ’s ochtends het liefst gewekt? Ik kan veel dingen bedenken, maar wakkergedreund worden door Laos Karaoke muziek om 06.15 uur zit er niet bij. Ik dacht een rustieke ervaring te gaan meemaken toen ik een ‘homestay’ ging doen in het piepkleine afgelegen dorpje Ban Kong Lo.. (homestay is bij mensen thuis slapen en samen met ze eten enzo) Blijkbaar hebben ze daar een algemene village wakeupcall dmv heftige Karaokemuziek om zes uur ’s ochtends. Echt, het schalt door het hele dorp! De hele homestay was nogal een ervaring. Interessant, maar hoeft niet nog een keer. Het is nogal lastig als ik geen Laos spreek en de enige woorden Engels die zij spreken zijn ‘ok’ en ‘bye bye’. Zelfs naar de wc vragen was een avontuur. Maar hoort er allemaal bij natuurlijk. Ze waren wel heel erg geinteresseerd in mijn slippers, die wilden ze wel kopen. Dan komt de communicatie ineens wel van de grond. Verder bestond het nachtje logeren vooral uit tv kijken (in Thais), in mn eentje eten terwijl de hele familie om me heen zat en aanwijzingen gaf over hoe ik de verschillende gerechten moest combineren en proberen normaal met oma te blijven praten terwijl ze betel kauwde (vies rood spul, soort tabak geloof ik) en uitspuugde in een bakje. Terwijl ik zat te eten. Toppunt was wel toen ze me een klontje sticky rice gaf (ze eten hier alles met sticky rice, gebruiken ze als een soort lepel om andere dingen mee op te pakken) waar ze een pruim doorheen had zitten knijen in haar handje en net voordat ze het aan mij gaf nog even snel een haar uit vistte. Tja en het is onbeleefd om het te weigeren he..

De hele homestay hoorde bij het grote ‘Kong lo cave plan’, die grot die ik de had overgeslagen om op tijd in het zuiden te zijn. Nou en ik moest er wel wat voor over hebben hoor. De busreis vanuit het zuiden naar de dichtsbijzijnde grote plaats kostte 10,5 uur ipv de normale 6 tot 7 uur. Reden: heeeeeel vaak stoppen om mensen in en uit te laden of om bijvoorbeeld even hallo te gaan zeggen tegen een familielid aan de kant van de weg terwijl de hele bus toekijkt. Ja en toen we een babykoe hadden aangereden, liep dat wel hele grote vertraging op: Bus rijdt op de weg, bus remt heel hard (maar klaarblijkelijk te laat) , bus raakt iets, zwenkt heen en weer, valt bijna om, stopt, en rijdt achteruit. Twee mannetjes stappen uit de bus, lopen naar de kant van de weg, pakken het aangeredene op (babykoe dus), hijsen hem/haar op het dak, binden het vast en rijden verder. Bus was redelijk beschadigd, maar kon nog wel rijden. Het allerergste was dat de koe volgens mij niet dood was. En we reden nog uren met dat beest rond op het dak, echt zo zielig.

Maar goed, de grot die ik daarna gezien heb, was wel echt de moeite waard. Het is een grot van 7 km lang met een rivier erdoorheen en de grot is op sommige plaatsen wel 100 meter hoog en breed. Je gaat erin met een klein bootje met je zaklampje (wel met gids en die hebben ook zaklampen) en verkent de grot in het bootje. Af en toen moet je uitstappen omdat het water te laag is en de boot over een stel rotsen heegetild moet worden. Er zijn meerdere bootjes in de grot, dus je ziet in de verte allemaal kleine lampjes varen. Het had wel een groot ‘Lord of the rings’ gehalte. Voordat ik naar de grot ging had ik nog geprobeerd nieuwe batterijen voor mijn zaklamp te kopen, maar het gebied waar de grot is, is nog redelijk onontwikkeld op toerisme gebied waardoor eten bestellen in een restaurant, of dus batterijen kopen voor je zaklamp net even wat meer moeite kost: ik had in een winkeltje wc papier gekocht en vroeg toen of ze ook batteries hadden. Er werd moeilijk gekeken, dus ik haalde pen en papier tevoorschijn om een batterij te tekenen. Blijkbaar heeft 5 jaar kunstacedemie nog wel iets te wensen overgelaten, want ze kwam met maandverband aanzetten.. Toen ik een zaklamp tekende met batterijen erin keken ze al helemaal afkeurend en werd ik bijna de winkel uitgestuurd. Kreeg toch bijna het idee dat ze mijn impressie van een zaklamp voor een ander voorwerp hielden waar batterijen in moeten..

Na de grot nog een trekking gedaan in die buurt. Was leuk, niet superspectaculair, nog meer mooie grotten gezien, gezwommen in een grot met een meer (koud!) en een nieuw kaartspel geleerd. Was weer een snurker mee op de trekking. Je kan het soms al zien he, van die enorm grote dikke mannen, bijna altijd nurkers! Deze  keer was het enorme Duitse walrus. En serieus, hij snurkte zo ongelooflijk hard (nog nooit zoiets gehoord) dat ik midden in de nacht mijn bedje naar het balkon heb verhuisd. En toen bleken daar nog meer mensen te liggen die het gesnurk niet meer aan konden. Op een gegeven moment lag de helft van de mensen gewoon buiten te pitten omdat er in de slaapzaal een soort straaljager bezig was.

Mijn laatste grote avontuur in Laos was wel de motorrit op het Bolaven plateau. Het probleem in Laos is, is dat je op sommige plekken alleen met een motorfiets (nouja, veredelde brommer) kan komen. Eerst durfde ik niet, maar ik had van zoveel mensen gehoord dat het heel tof was, dat ik het toch wilde proberen. Dus samen met twee Franse meisjes (waarvan er eentje ook nog nooit op een brommer/motor gereden had) eerst oefenen op een binneplaats en toen de volgende dag een motorfiets gehuurd (ze noemen het hier een motorbike, maar het is dus een soort grote brommer. Wel met versnellingen en hij kan ongeveer 100 (al gaat de teller tot 140)) en vetrokken richting het Bolaven plateau. Het plateau wordt gebruikt om koffie op te verbouwen en vele watervallen (alweer). Het was echt superleuk, je voelt je echt stoer op zo’n ding (al doet het mandje voorop een beetje afbreuk aan de stoerheid) en heb ook op dirtroads (niet geasfalteerde wegen) gereden. Alles goedgegaan, had ook netjes een helm op en lange broek enzo.

Mijn aller- allerlaatste avond in laos (gisteren) doorgebracht op alweer de 4000 eilanden. En zit sinds vandaag in een nieuw land: Cambodja. In Krati welteverstaan. Het beslissingen nemen begint nu al en daar ben ik oh zo goed in (not), dus ik moet de komende dagen een beetje een plan gaan uitstippelen denk ik..

Happy New Year!

Nu dat ik van mijn kater bekomen ben, kan ik wel weer een verhaaltje schrijven over mijn oud en nieuw viering. Ik had geloof ik al verteld dat ik oud en nieuw zou vieren met de jongens waar ik ook kerst mee gevierd had. Dat betekende dat ik vanuit het midden van Laos naar het uiterste puntje moest reizen, naar de 4000 eilands oftewel Don Det. (tja alles voor een goed feestje he). Don Det is een mini eilandje in de Mekong rivier die daar ongeveer 14 km breed is. Het is een vande 4000 eilanden (maar ze noemen elke zandklomp met een boom erop een eiland), in principe is er geen ruk te doen en na 10 uur ’s avonds is er geen electriciteit, dus des te leuker om daar oud en nieuw te vieren! (poolen met behulp van zaklampen is ook veel leuker eigenlijk) Na heel wat busuren daar aangekomen (geen gekots deze keer, ben de bergen alweer uit) een krottige hutje op palen uitgekozen dat er uitzag alsof het tenminste nog een aantal dagen zou blijven staan. Fasciliteiten lieten te wensen over:

wc bril met visdraad aan elkaar genaaid nadat het ding was ingestort omdat een chinees had geprobeerd hem als hurktoilet te gebruiken..

Maar dat mocht de pret niet drukken.. Vrienden opgespoord en de laatste dag van het jaar doorgebracht met het rondcruisen over de eilandjes op een relaxte kinderfiets met mandje.

opstopping op de brug

 

Laos honden lusten kokos

buffels bij zonsondergang

Over oud en nieuw kan ik redelijk kort zijn: heel veel leuke mensen, Lao Lao mojito’s, weer de bekende emmertjes met whiskey cola, kampvuur op het strand (nadat de plaatstelijk buffel was weggejaagd), mensen die hun slippers zijn kwijtgeraakt, in de Mekong gevallen zijn, letterlijk van het pad af waren (geen electriciteit=pikkedonker) of en public van kleren zijn gewisseld (laatste ben ik schuldig aan, ik had het koud en toen heeft een van de jongens aangeboden dat ik zijn spijkerbroek aan mocht en dan zou hij mijn (hele) korte broek aandoen) (niet heel erg raar, zou het niet dat de verwisseling midden in een restaurant plaatsvond) (volgens mij wilde hij gewoon stiekem mijn (hele) korte broek aan).

spot de buckets

 (onderkant staat helaas niet op de foto, maar ik heb zo’n idee dat Mark (links) dat niet heel erg vind)

1 januari in zombiestaat doorgebracht, maar 2 januari was ik weer helemaal in voor nieuwe plannen: zoetwaterdolfijnen gaan bekijken (voelde nogal stom met 20 toeristen op een rots in de Mekong proberen enthousiast te raken over wat vage stipjes in de verte) en een waterval (sinds ik de ‘fairytail like’ waterval in Luang Prabang geskipt heb en iedereen mij verteld hoe ongelooflijk prachtig die wel niet was, durf ik geen waterval meer over te slaan)

Waterval (Khon Papengh)

toerist bij waterval

Met de mensen die mee waren naar de watervallen, hadden we bedacht dat we zelf een barbeque gingen organiseren op het verlaten strand op een van de eilanden. Was wel een uitdaging want we misten een aantal dingen: een bbq, kolen en eten voor op de bbq. Op de markt waar we groenten en kruiden gekocht hadden wilden we ook proberen vis of een kip te kopen. Na lang vragen werden de jongens in een winkeltje mee naar achteren genomen om na een minuut of tien met een hele grote mysterieuze zak tevoorschijn te komen. Bleken ze een levende eend gekocht te hebben! Het was wel even slikken voor een semivegetarier als ik, maar goed, meer scharrel dan dit kun je niet krijgen. Een rauwdauwer van een Australier wist er wel raad mee zei hij. De relaxte kinderfietsjes volgeladen met spullen en naar het strand gefietst. Daar gingen de dames hout sprokkelen en de mannen de eend villen (ja hoe geemancipeerd ik ook ben, ik was erg blij met de taakverdeling). Wat bloedspetters en veren in het haar verder en we hadden een prachtige schone eend. (ik geloof dat ze wel wat argeloze toeristen de stuipen op het lijf gejagd hebben door op het strand (achter een rots weliswaar) een eend te gaan slachten). Het hoofd hadden ze in de Mekong gegooid maar die was in een draaikolk terecht gekomen en wilde maar niet wegspoelen. Er werd een profisorisch spit gemaakt en nadat er nog een aantal mensen met een haan op de proppen kwamen (hadden ze 45 minnuten achteraan moeten rennen op het erf van een of andere plaatstelijke  familie) (wel met hun toestemming) kon het feestmaal beginnen. Het kostte wat moeite maar het was echt een geweldig avontuur! Uiteraard heb ik en de eend en de haan gegeten. De haan was een beetje taai, maar misschien kwam dat door de stress van het achterna gezeten worden door witte Falangs (buitenlanders). Nog nooit eerder eend gegeten, maar deze was echt heerlijk.

Hieronder het verloop:

Steve met schoongemaakte eend

op een stokje geregen

voetjes vastgebonden (ben nu wel wat gewend na weken lang horroreten gezien te hebben)

Joe arriveert met haan

mannen houden zich met het vuur bezig terwijl de vrouwtjes het eten klaar maken

mannen doen druk bij het vuur

mannen houden het vuur (en het eten) in de gaten

weer een blij plaatje

Ben vanochtend uit Don Det vetrokken, weer richting het noorden. In mijn haast om oud en nieuw in het zuiden te vieren, heb ik hele stukken overgeslagen die ik nu alsnog wil bekijken. Betekent wel weer wat extra busuren, maar zoals ik zei, je moet wat overhebben voor een goed feestje.. Zit nu voor een nacht in het saaie Pakse, maar het was wel erg fijn om een(warme!) douche te nemen waar nu gelukkig geen Mekong water meer uitkomt. (Had het douchen maar achterwege gelaten op Don Det, je kon net zo goed in de Mekong gaan zwemmen). Het zand is gelukkig nu eindelijk wel tussen mn tenen uit (voor zolang dat duurt)

Trouwens hieronder had ik in een aparte blog nog de foto’s van de vorige keer geplaatst.

Emmertje whiskey?

(Even zonder foto’s deze keer want internet is heel erg sloom) (volgen na oud en nieuw ergens)

Wat denk je als je een bus instapt en er al her en der plastic zakjes uitgedeeld worden voordat de motor ook maar gestart is? (En die zijn hier niet om je afval in te doen (dat gooien ze gewoon uit het raam)). Juist, dat wordt een helse rit. Gelukkig waarschuwen ze in de LP (Lonely Planet) al voor de kronkelige wegen en had ik zelf een tabletje ingenomen. Het begon al binnen een kwartier: een kakafonie aan kots-, rochel- en spuuggeluiden (die zelfs de karaokevideo overstemden) en de gevulde zakjes vlogen het raam uit. Het was me wel opgevallen dat alleen bepaalde mensen een zakje krijgen uitgedeeld (de toeristen bijvoorbeeld niet), maar vooral de lokale bergbewoners. Het schijnt dus dat de Hmong tribe (die lokale bergmensen dus) heel erg snel last krijgen van wagenziekte. Of dat nou zo is omdat ze weinig in de bus zitten, of omdat ze een heel gevoelig evenwichtsorgaan hebben weet ik niet, maar het was nogal goor om tussen te zitten want ze geven echt wel 20 keer op zo’n rit over (vermenigvuldigd door het aantal Hmongmensen in de bus en je kunt je lol op). Er loopt dus constant iemand door de bus om zakjes uit te delen. Nu had ik het geluk dat ik 2 Hmong mensen voor me had zitten, en 4 Hmongmensen (kindjes op schoot) achter me. Dus ik kon mn lol op. Op een geven moment mn iPod maar ingedaan om dat gekots niet de hele tijd te horen. Maar mensen, het kan nog goorder: het oude vrouwke achter me had zo hard in haar zakje gekotst dat haar valse gebit was uitgevallen, ja in het net gevulde zakje dus. Tja en dat is toch wel te kostbaar om uit het raam te gooien, dus dat werd er uitgevist en zo goed en kwaad als het ging schoongemaakt en weer ingezet… Maar ik moet toegeven het uitzicht tijdens de rit (van Phonsavan naar Vang Vieng) was wel echt superprachtig!

Luang Prabang, waar ik de vorige keer gebleven was, heb ik allang achter me gelaten en ben inmiddels alweer 3 plaatsen verder. De laatste dagen in Luang Prabang kunnen opgesomd worden met: mooie zonsondergangen op mount Phoussi (spreek uit pussy, dus een bordje als “Phoussi massage salon’ krijgt dan al gauw een andere betekenis) die midden in de stad ligt, avondje traditioneel ballet (mooie kostuums, compleet onbegrijpelijk verhaal en nogal indringende instrumenten) en hele gezellige mensen (ben trouwens niet meer gaan bowlen).

Daarna door naar de plain of jars in Phonsavan. Weinig mensen gaan hier heen en stomen van Luang Prabang meteen door naar partystad nr 1, Vang Vieng. Phonsavan is ook geen hele vrolijke bestemming. Laos is namelijk het meest gebombadeerde land ter wereld en deze streek is vooral heel erg getroffen in de zogenaamde ‘secret war’. Amerika was in de jaren 60 bezig met zijn strijd tegen het communisme en besloot ook de Pathet Lao aan te pakken. Het resultaat is nu dat de streek vol kraters zit en de grond vol niet-geexplodeerde clusterbommen waar jaarlijks nog een groot aantal rijstboertjes zijn arm, been of leven aan verliest.. Oja en het heet de plain of jars omdat het eigenlijk een archeologische site is met honderden mysterieuze stenen potten die waarschijnlijk duizenden jaren geleden gebruikt zijn voor begrafenissen (of om Lao Lao (Laos whiskey) in te stoken zoals de lokale bevolking ook wel beweert). Dus als je erover nadenkt heeft Amerika gewoon een prehistorisch kerkhof lopen bombarderen.

Bij de tour naar de plain of Jars zat ook nog een bezoek aan een tribal village in waar we zouden zien hoe de beruchte Lao Lao (Laos whiskey) gemaakt wordt. Dus ik verwachte een pitoresk bergdorpje waar misschien ook nog andere nijverheden gebezigd werden zoals weven. Maar toen we daar aankwamen bestond de ‘village’ uit een krottig huisje met een heel oud vrouwtje die in haar achtertuin in een oud olievat  (illegaal?) rijstwhiskey aan het stoken was. Ze zag eruit of ze haar eigen brouwsel regelmatig aan een grondige controle onderwerpt (i.e. ze was strontlazerus). Het is best te drinken hoor, voor 2 weken oude whiskey dan…

Na 2 dagen Phonsavan kon ik wel een opkikkertje gebruiken en wilde ik met de kerst in Vang Vieng zijn. Vang Vieng was een aantal jaar geleden nog een rustiek bergdorpje in een schitterende omgeving, vandaag de dag gaan mensen hier naartoe om helemaal naar de klote te gaan. Het is een groot drank en drugsdorp, ideaal voor de kerst dus! Attractie nr 1 is het zogenaamde tuben: in een opgeblazen binnenband de rivier afzakken en onderweg zoveel mogelijk barren bezoeken die op houten platformen langs de rivier gebouwd zijn. Voordat je ook maar met je reet in zo’n band zit heb je het eerste drankje al te pakken: een Mojito waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat, dus ja dat moet je wel doen natuurlijk! Na letterlijk 2 minuten wordt je door middel van een bamboestok al uit het water gehesen om de eerste bar te bezoeken (eh, tweede dus eigenlijk). Sta je daar dus in je bikini of zwemshort in het zonnetje met een biertje of emmertje (buckets gevuld met whiskey/cola/red bull zijn vooral erg populair) in je hand. Om 12 uur ’s middags. En daarna wordt je weer in je tube gezet (sommige mensen hebben daar dan al een helpende hand bij nodig) en ga je door naar de volgende kroeg. En dat zo de hele dag door. Heb nog nooit zo’n leuke kerst gehad! Ik hoop alleen dat de foto’s die gemaakt zijn niet op Facebook terecht komen: iemand had het fantastische idee om met een magic marker mee te nemen en na het nodige aantal drankjes werd er lustig op weg geklodderd op gezichten, ruggen, armen en benen. Ik heb geloof ik twee dagen nog rondgelopen met ‘Tom was here’ op mn rug. (geen idee trouwens wie die Tom was). Anyway, hoef niet uit te leggen dat ik het heel erg naar mn zin had. De jongens waar ik toen kerst mee gevierd heb, ga ik waarschijnlijk ook met oud en nieuw zien op de 4000 islands waar ik nu naartoe op weg ben. Heb trouwens wel een blauwe plek ter grootte van China op mn linkerdijbeen. Ben denk ik een beetje hard in het water geland toen ik van de glijbaan ging. (vreemd genoeg had ik er toen helemaal geen last van ;-)

Na 2 dagen Vang Vieng had ik wel een beetje genoeg van alle dronken mensen en ben ik naar de hoofdstad gegaan op weg naar het zuiden. Over Vientiene kan ik kort zijn: opgedroogde rivier, een monument waarvan het officiele opschrift vermeldt: ‘resembling the arc the triomph but from a closer distance it appears even less impressive, like a monster of concrete’ en een guesthouse waar iemand op de muur in mijn kamer had geschreven ‘Buginfested! Do not stay here!’ (de Nieuwzeelander waar ik de kamer mee deelde en ik hebben onszelf van top tot teen met insectenspray bespoten en ik heb met al mijn kleren aan in een lakenzak geslapen)

En, ik heb het tot nu toe goorste eten gespot. Maar die foto bewaar ik voor de volgende keer en dan mag je raden wat het is..

Morgen zit ik op de 4000 islands. Daar is geen electriciteit, of tenminste alleen met generators) maar ik denk dat ik voorlopig het internet niet op kan dus ik wens iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling!

Vlam in de pan

Voordat ik over Laos ga vertellen, eerst nog even mijn laatste avontuur in Chiang mai: de kookcursus. Nou moet ik zeggen dat de kookcursus meer uit eten dan uit koken bestond, maar daar had ik absoluut geen bezwaar tegen. Van tevoren mocht ik een aantal gerechten uitkiezen die ik zou gaan maken. Dit was mijn uiteindelijke lijstje: gebakken pompoen met zoete basilicumbladeren, springrolls (loempiaatjes), kokossoep met garnalen, groene curry, sweet and sour stirfried groenten en sticky rice met mango. Overbodig om te zeggen dat ik best vol zat aan het einde van de dag.. Onze lerares heet Meouw (miauw) (iedereen in Thailand heeft een officiele naam een een nickname, ik hoop voor  haar dat dit haar nickname is) en was een beetje prettig gestoord. Thaien hebben over het algemeen een erg nasale  stem,  maar dit sloeg echt alles. Ze was een soort the Nanny, maar dan Thais (niet in uiterlijk overigens). Komt nog bij dat Thaien Engels spreken zoals doven praten (half woorden inslikken of niet afmaken en af en toe lijkt het alsof ze achterstevoren praten), en ze was heel erg grappig.  Ze zei bijvoorbeeld: “this ingrededient good for energy, men do a lot of boom boom. Not eat too much, then no more boom boom. naaaah” (soort van ‘beeeeh’-geluid van een schaap dat  ze aan het einde (of middenin) een zin maakte). Of: “this good, this make you go to toilet. Then you happy. Go to happy room. Do happy things there. naaaah” (ze noemen hier de wc de happy room) (ik heb trouwens in een guesthouse geslapen dat “Happy house” heette.. Was toch best schoon..)

naambordje in het Thais

 

dit hoort zo

En ik heb ze EINdelijk gevonden: gefrituurde kakkerlakken! Op de markt in Chiang Mai lagen ze heel vredig naast de silkworms, maden, sprinkhanen en krekels. Ik ben toch niet zo’n held dat ik ze heb geprobeerd.. Om je een idee te geven van de grootte, ze zijn ongeveer 12 cm lang schat ik zo.

Nog 1 laatste dingetje voor ik naar Laos ga: zelfs Ronald mcDonald doet de officiele Thaise begroeting:

Ik zit nu al een dag of 4 in Laos. De grensovergang was echt een verhaal dat je alleen hier meemaakt: Vanuit Thailand ben ik de Mekong over gestoken met een bootje en aan de Laos-kant, in Houay Xai, in een klein kantoortje bovenop een zanderige heuvel, heb ik een visum aangevraagd. Dit is normaal gesproken geen probleem, alleen was de meneer die de laatste van de weet ik veel hoeveel stempels moest zetten, naar de kapper. Wachten dus totdat meneer klaar was bij de kapper en dan maar hopen dat hij geen highlights ging laten zetten. Ik was gelukkig niet alleen, er waren nog 2 Duitse jongens die ook aan het wachten waren op hun visum. De beloofde 10 minuten wachten werden een half uur en toen hebben ze de kapper maar gebeld om te vragen of het nog lang ging duren. Uiteindelijk kwam een manneke met een fris kapsel al etend het kantoortje binnenzetten en konden we eindelijk Laos binnen. Wel een beetje lullig dat ik voor mijn visum 5 dollar meer moest dan die Duisters. (zoals ze zelf zeiden: “we messed up Europe, but they still like us here!”)

laatste foto van Thailand, genomen vanuit Laos

Ik wilde eigenlijk The Gibbon experience doen (3 dagen aan ziplines door de jungle roetsjen en slapen in boomhutten. En dat alles 50 tot 100 meter boven de grond), maar die zaten helemaal volgeboekt (dan is de prijs die je moet betalen als je je nergens aan vast wil leggen met reserveringen bijvoorbeeld). Dus meteen de slowboat geboekt voor een 2 daagse reis over de Mekong naar Luang Prabang. De slowboat gaat ook echt slow, vandaar dat ie er ook 2 dagen over doet, maar de speedboaten zijn heel erg gevaarlijk omdat de rivier soms heel ondiep of vol rotsen zit. De speedboaten die je ziet zijn ook meestal gevuld met heel angstig kijkende mensen met helm op en zwemvest aan. Het gebeurd namelijk regelmatig dat zo’n speedboot op de rotsen crasht en er wat koppies opensplijten. Ze willen het ook gaan verbieden voor toeristen (slechte publiciteit. Blijkbaar maakt het niet zoveel uit of er wat Laosenen, of hoe je die ook noemt, verzuipen of te pletter slaan) 

De dame van het hostel (door een aantal gasten omgedoopt tot mini-Hitler vanwege haar nogal dwingende manier van doen) had ons al om 9 uur in een tuk tuk naar de boot gezet terwijl die pas om 11 uur (half 12 in Laos-tijd) zou vertrekken. Maar goed ook, want we waren ruim op tijd om beslag te leggen op een comfortabele busstoel, zodat we niet 7 uur op een houten bankje hoefden te zitten (waar de rest van de boot mee gevuld was). In het plaatsje waar we overnachtten (Pak Beng: beperkte electriciteit, ontbrekende riolering ( het water in mijn wastafel stroomde direct in een emmer eronder die ik weer moest gebruiken om de wc door te spoelen) maar wel een heel goed Indiaas restaurant) was iedereen heel vroeg opgestaan om zo’n comfortabele stoel te bemachtigen, alleen toen bleek dat we met een andere boot verder gingen die alleen houten bankjes bevatten haha. Ik hoorde dat ze inmiddels de comfortabele stoelen uit die andere boot hadden gehaald en terug in de bus hadden geschroefd. Weet niet of het waar is, maar hier is alles mogelijk)

zakken rijst worden in de boot geladen

Nu ben ik in Luang Prabang. Unesco werelderfgoederen stadje. Al de nodige wats (tempels) bekeken. Vandaag staat het Royal Palace op het programma en ik geloof dat we vanavond met een stel gaan bowlen..