Voordat ik over Laos ga vertellen, eerst nog even mijn laatste avontuur in Chiang mai: de kookcursus. Nou moet ik zeggen dat de kookcursus meer uit eten dan uit koken bestond, maar daar had ik absoluut geen bezwaar tegen. Van tevoren mocht ik een aantal gerechten uitkiezen die ik zou gaan maken. Dit was mijn uiteindelijke lijstje: gebakken pompoen met zoete basilicumbladeren, springrolls (loempiaatjes), kokossoep met garnalen, groene curry, sweet and sour stirfried groenten en sticky rice met mango. Overbodig om te zeggen dat ik best vol zat aan het einde van de dag.. Onze lerares heet Meouw (miauw) (iedereen in Thailand heeft een officiele naam een een nickname, ik hoop voor haar dat dit haar nickname is) en was een beetje prettig gestoord. Thaien hebben over het algemeen een erg nasale stem, maar dit sloeg echt alles. Ze was een soort the Nanny, maar dan Thais (niet in uiterlijk overigens). Komt nog bij dat Thaien Engels spreken zoals doven praten (half woorden inslikken of niet afmaken en af en toe lijkt het alsof ze achterstevoren praten), en ze was heel erg grappig. Ze zei bijvoorbeeld: “this ingrededient good for energy, men do a lot of boom boom. Not eat too much, then no more boom boom. naaaah” (soort van ‘beeeeh’-geluid van een schaap dat ze aan het einde (of middenin) een zin maakte). Of: “this good, this make you go to toilet. Then you happy. Go to happy room. Do happy things there. naaaah” (ze noemen hier de wc de happy room) (ik heb trouwens in een guesthouse geslapen dat “Happy house” heette.. Was toch best schoon..)
naambordje in het Thais
dit hoort zo
En ik heb ze EINdelijk gevonden: gefrituurde kakkerlakken! Op de markt in Chiang Mai lagen ze heel vredig naast de silkworms, maden, sprinkhanen en krekels. Ik ben toch niet zo’n held dat ik ze heb geprobeerd.. Om je een idee te geven van de grootte, ze zijn ongeveer 12 cm lang schat ik zo.
Nog 1 laatste dingetje voor ik naar Laos ga: zelfs Ronald mcDonald doet de officiele Thaise begroeting:
Ik zit nu al een dag of 4 in Laos. De grensovergang was echt een verhaal dat je alleen hier meemaakt: Vanuit Thailand ben ik de Mekong over gestoken met een bootje en aan de Laos-kant, in Houay Xai, in een klein kantoortje bovenop een zanderige heuvel, heb ik een visum aangevraagd. Dit is normaal gesproken geen probleem, alleen was de meneer die de laatste van de weet ik veel hoeveel stempels moest zetten, naar de kapper. Wachten dus totdat meneer klaar was bij de kapper en dan maar hopen dat hij geen highlights ging laten zetten. Ik was gelukkig niet alleen, er waren nog 2 Duitse jongens die ook aan het wachten waren op hun visum. De beloofde 10 minuten wachten werden een half uur en toen hebben ze de kapper maar gebeld om te vragen of het nog lang ging duren. Uiteindelijk kwam een manneke met een fris kapsel al etend het kantoortje binnenzetten en konden we eindelijk Laos binnen. Wel een beetje lullig dat ik voor mijn visum 5 dollar meer moest dan die Duisters. (zoals ze zelf zeiden: “we messed up Europe, but they still like us here!”)
laatste foto van Thailand, genomen vanuit Laos
Ik wilde eigenlijk The Gibbon experience doen (3 dagen aan ziplines door de jungle roetsjen en slapen in boomhutten. En dat alles 50 tot 100 meter boven de grond), maar die zaten helemaal volgeboekt (dan is de prijs die je moet betalen als je je nergens aan vast wil leggen met reserveringen bijvoorbeeld). Dus meteen de slowboat geboekt voor een 2 daagse reis over de Mekong naar Luang Prabang. De slowboat gaat ook echt slow, vandaar dat ie er ook 2 dagen over doet, maar de speedboaten zijn heel erg gevaarlijk omdat de rivier soms heel ondiep of vol rotsen zit. De speedboaten die je ziet zijn ook meestal gevuld met heel angstig kijkende mensen met helm op en zwemvest aan. Het gebeurd namelijk regelmatig dat zo’n speedboot op de rotsen crasht en er wat koppies opensplijten. Ze willen het ook gaan verbieden voor toeristen (slechte publiciteit. Blijkbaar maakt het niet zoveel uit of er wat Laosenen, of hoe je die ook noemt, verzuipen of te pletter slaan)
De dame van het hostel (door een aantal gasten omgedoopt tot mini-Hitler vanwege haar nogal dwingende manier van doen) had ons al om 9 uur in een tuk tuk naar de boot gezet terwijl die pas om 11 uur (half 12 in Laos-tijd) zou vertrekken. Maar goed ook, want we waren ruim op tijd om beslag te leggen op een comfortabele busstoel, zodat we niet 7 uur op een houten bankje hoefden te zitten (waar de rest van de boot mee gevuld was). In het plaatsje waar we overnachtten (Pak Beng: beperkte electriciteit, ontbrekende riolering ( het water in mijn wastafel stroomde direct in een emmer eronder die ik weer moest gebruiken om de wc door te spoelen) maar wel een heel goed Indiaas restaurant) was iedereen heel vroeg opgestaan om zo’n comfortabele stoel te bemachtigen, alleen toen bleek dat we met een andere boot verder gingen die alleen houten bankjes bevatten haha. Ik hoorde dat ze inmiddels de comfortabele stoelen uit die andere boot hadden gehaald en terug in de bus hadden geschroefd. Weet niet of het waar is, maar hier is alles mogelijk)
zakken rijst worden in de boot geladen
Nu ben ik in Luang Prabang. Unesco werelderfgoederen stadje. Al de nodige wats (tempels) bekeken. Vandaag staat het Royal Palace op het programma en ik geloof dat we vanavond met een stel gaan bowlen..
Zoë doet Azië 